کلامی از حضرت آیت الله جوادی آملی (حفظه الله)

«...انسان خوابیده دارای حیات گیاهی است. یعنی نفس می کشد آنطوری که گیاه نفس می کشد. غذاهای خورده را هضم می کند آنطوری که یک گیاه هضم می کند. این غذاهای هضم شده را زمینه نمو خود قرار می دهد آنطوری که گیاه رشد می کند. انسان خوابیده در حد حیات گیاهی بسر می برد. انسان مرده این حیات گیاهی را هم از دست می دهد و گرنه انسان خوابیده حیات حیوانی ندارد. حیات انسانی ندارد...افرادی که در حال بیداری فقط در محدوده گیاه زندگی می کنند اینها خوابیده اند. لذا از امامان رسیده است٬ از بزرگان رسیده است٬ بصورت مرسل این حدیث نقل شده است: الناس نیام اذا ماتوا انتبهوا. اکثری مردم خوابند. هنگام مرگ تازه آغاز بیداری آنهاست. آنکه تمام تلاشش این است که مواد غذایی فراهم کند و تمام هدفش این است که این مواد غذایی را بنوشد و بخورد و مصرف کند٬ آنکه تمام کوششش این است که پوشاک مناسبی فراهم کند٬ آنکه هدفش این است پوشاک مناسب را در بر کند و بخرامد٬ این در یک حیات گیاهی زندگی می کند. این واقعاً در حد یک نهال است. در حد یک درخت است! این یک نهال خوبی است...» (پیاده شده از نوار)