از رشحات قلم عارف سالک آیت الله شیخ محمد بهاری۱ (قدس سره):
الاول: ترک المعاصی و هذا هو الذی بُنی علیه قوام التّقوی و اُسّس علیه اساس الاخرة و الاولی و ما تقرب المتقربون بشیء اعلی و افضل منه. از اینجاست که حضرت موسی (ع) از حضرت خضر سؤال می کند که چه کرده ای که مأمور شده ام از تو تعلم کنم؟ به چه چیز به این مرتبه رسیده ای؟ فرمود: بترک المعصیة. پس این را باید انسان بزرگ بداند و نتیجه آن هم بزرگ است. حقیقتاً چقدر قبیح است از بنده ذلیل که آناً فآناً مستغرق نعم الهی بوده باشد در محضر مقدس او به مفاد قوله: مع کل شیء لا بمقارنة و غیر کل شیء لا بمزایلة۲. و هو معکم اینما کنتم۳. مع هذا پرده حیا را از روی خود بردارد و از روی جرأت و جلافت مرتکب مناهی حضرت ملک الملوک گردد. ما أشعنه و ما أجفاه. الحق سزاوار است که همچنین شخصی در سیاستخانه جبار السموات و الارضین محبوس بماند ابد الابدین مگر اینکه توبه کند و دامن رحمت واسعه او را فرا گیرد.
الثانی: الاشتغال بالطّاعات أیّ طاعة کانت بعد الفرایض. لیکن بشرط الحضور که روح عبادت حضور قلب است که بی آن قلب زنده نخواهد بود. بلکه گفته شده که عبادت بی حضور یورث قساوة القلب. اگر از اهل ذکر باشد٬ خوبست اوائل امر ذکرش استغفار باشد و در اواسط٬ ذکر یونسیة یعنی: لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین و در اواخر٬ کلمه طیبه «لا اله الا الله» بشرط الاستمرار مضافاً علی الحضور. باری...
الثالث: المراقبة یعنی غافل از حضور حضرت حق جل شأنه نباشد و هذا هو السنام الاعظم و الرافع الی مقام المقربین و من کان طالباً للمحبة و المعرفة فلیمسک بهذا الحبل المتین و الی هذا یشیر قوله صلی الله علیه و آله: «اُعبد الله کانک تراه فان لم تکن تراه فانه یراک.» پس همواره باید حالش چنین باشد در باطن که گویا در خدمت مولای خود ایستاده و او ملتفت به این است و در این خبر شریف نکته ای هست و آن این است که: ملخّص فقره گویا اشاره به این باشد که در مقام عبادت لازم نیست که انسان تصور خدای خود بکند یا بداند که او چیست تا محتاج به واسطه شود از مخلوقات چنانکه بعضی از جهال صوفیه می گویند. بلکه همین قدر بداند که او جل شأنه حاضر است و ناظر همیشه٬ بس است از برای توجه به او و إن لم یعلم أنه ما هو و کیف هو فتأمل فانه دقیقٌ نافعٌ.
الرابع: الحزن الدائم یا از ترس عذاب اگر از صالحین است و یا از کثرت اشتیاق اگر از محبین است چه اینکه به محض انقطاع رشته حزن از قلب٬ فیوضات معنویه منقطع گردد. و من هنا حُکی عن لسان حال التقوی أنه قال: إنی لا اسکن الا فی قلب محزون. شاهد بر مدعا قوله تعالی: أنا عند المنکسرة قلوبهم.
پس بدان ای عزیز من اینکه هر چه بر قلب انسان وارد آید از قبیل محسنات چه حزن باشد چه فکر باشد چه علم باشد چه حکمت باشد٬ چه غیر اینها آن مثل مهمانی است که بر شخص وارد شده اگر قیام به وظیفه مهمانداری و اکرام ضیف نمودی و جای او را پاکیزه از لوث کثافات و خس و خاشاک و دفع موذیات و غیره کردی به کمال اعتنا بر او٬ باز آن مهمان میل کند به آن خانه وارد شود و الا اگر اذیتش کردی مشکل است. اگر حال داری در آن حال باید قدر آن حال را بدانی و ضایعش نکنی و الا بعد از زائل شدن هیهات دیگر آن حال را بیابی و بالجمله اگر بوئی بخواهی از آدمیت بشنوی باید مجاهده کنی که سخت تر از جهاد با اعدا است. عرفا این جهاد را موت احمر می نامند و معنی مجاهده این است که اول باید ایمان بیاوری به اینکه اعدا عدو تو٬ نفس توست که سرمایه تو در تصرف اوست و متصرف در ارکان وجود تو است با شیاطین خارجه که اصدقاء او و شرکاء او هستند پس باید تو خیلی باهوش باشی. وقتی که صبح کنی چند کار بر تو لازم است: الاول: المشارطة. همچنان که با شریک مالی خود وقتی که می خواهی او را پی تجارت بفرستی شرطها می کنی٬ اینجا هم بعینه باید آن شروط ذکر شود بل اکثر. چه اینکه خیانت آن شریک مالی هنوز معلوم نشده و خیانت این بد بخت کراراً و مراراً واضح و هویدا گردیده. الثانی: المراقبة. و معنی مراقبه کشیش نفس را کشیدن است که مبادا اعضاء و جوارح را به خلاف وا دارد و عمر عزیز را که هر آنی از آن بیش از تمام دنیا و ما فیها قیمت دارد ضایع بگرداند. الثالث: محاسبه است یعنی همین که شب شد باید پای حساب بنشیند ببیند چه کار کرده٬ منفعتی آورده یا اینکه ضرری نموده لا محاله سرمایه را از دست نداده باشد٬ ربح گذشت او. الرابع: یا معاتبه است اگر منفعتی نیاورده باشد و یا معاقبه است اگر ضرری وارد آورده باشد٬ معنی عقاب انداختن اوست نفس خود را به ریاضات شدیده شرعیه مثل روزه گرفتن در تابستان یا پیاده سفر حج کردن برای کسی که به هلاکت نمی افتد و امثال اینها که توسن نفس سر کش را به اندک زمانی مطیع و رام گرداند. و الحاصل: أنه لو منعتک القساوة من التأثیر فی المواعظ الشافیة و رأیت الخسران فی نفسک یوماً فیوماً فاستعن علیها بدوام التهجّد و القیام و کثرة الصلواة و الصیام و قلة المخالطة و الکلام و صلة الارحام و اللطف بالایتام و واظب علی النیاحة و البکاء و اقتد بأبیک آدم و اُمک حواء و استعن بارحم الراحمین و توسل باکرم الاکرمین فأن مصیبتک اعظم و بلیتک اجسم و قد انقطعت عنک الحیل و زاحت عنک العلل فلا مذهب و لا مطلب و لا مستغاث و لا ملجأ الا الیه تعالی فلعلّه یرحم فقرک و مسکنتک و یغیثک و یجیب دعوتک اذ هو یجیب دعوة المضطر اذا دعاه و لا یخیّب رجاء من أمله اذا رجاه و رحمته واسعة و أیادیه متتابعة و لطفه عمیم و احسانه قدیم و هو بمن رجاه کریم اللهم آمین.
منبع: کتاب «تذکرة المتقین»
*****
۱. عالم ربانی و عارف صمدانی شیخ محمد بهاری (قدس سره) از شاگردان برجسته مکتب تربیتی عارف کامل حضرت آیت الله العظمی آخوند مولی حسینقلی همدانی (رضوان الله علیه) است. آن مرحوم در حق این شاگرد زبده خود می فرمود: «حاج شیخ محمد بهاری حکیم اصحاب من است.» در مورد شدت ارتباط وی با استادش٬ از عارف کامل سید احمد کربلائی (استاد مرحوم سید علی آقا قاضی) نقل شده است که می فرمود: «ما پیوسته در خدمت آیت الحق آخوند مولی حسینقلی همدانی بودیم و آخوند صد در صد برای ما بود. ولی همینکه آقای حاج شیخ محمد بهاری با آخوند روابط آشنائی و ارادت پیدا نمود و دائماً خدمت او تردد داشت آخوند را از ما دزدید!» شیخ محمد بهاری (قدس سره) چنان جاذبه ای داشته است که نوشته اند: «فی المثل اگر شتربانی ده قدم با او راه می رفت فدایش می شد.»
۲. نهج البلاغه٬ خطبه اول.
۳. حدید/ ۴.
سلام بر دکتر عزیز...خانواده خوبند ان شا الله ؟!
دکتر جان ظاهرا ما هم تا داغ بود رسیدیم فقط یک تجربه در باب مراقبه نفس که بسیار مهم است آنست که : یک قدم روی نفس گذاشتن پا نهادن در بهشت روحانی ایست که خداوند برای بندگانش در این دنیا فراهم نموده است ...خدا بازهم قسمتمان کند...یا علی مدد
رزقنا و ایاکم. یاعلی مدد.
باسم الله النور
فرا رسیدن ایام شهادت عصمت الله الکبری، حضرت فاطمه زهرا (س) بر شما تسلیت باد.
عطای کثیر با نکته ای دیگر از زبان قرآن کریم به روز است.
منتظرتان هستیم.
بسم رب المهدی
دکتر بیضایی احسنت و عالی بود
بنده هم بشدت علاقه به سیر وسلوک و کمال دارم و درصدد پیدا
کردن استاد کامل هستم .
اجرتان با مولا مهدی عج . ادامه دهید ...